De diversiteit van groene tinten in het landschap glijden langzaam onder mij mee. Een grote rivier wordt zichtbaar, zover het oog reikt meandert deze door het landschap. De contouren van Kiev worden zichtbaar en nemen stedelijke vormen aan. Prepair for landing klinkt uit de speakers, de sterwardessen en purser rijgen zich in hun speciale veiligheidsriemen. Het vliegtuig kust de grond, zo zacht eindigt de landing op Oekraïense grond. Ik haal mijn trouwe reisgenoot van de band, ga langs de douane, krijg een glimlach en stempel van een strak vriendelijk vrouw. Buiten staat een grote, breedgeschouderde man te wachten een bordje in zijn hand met mijn naam. Ik begroet hem, NO English was zijn snedige antwoord, NO Oekraïens was mijn vriendelijk getinte antwoord, die ik begeleide met een mimische act. Een zuinig lachje was de enig zichtbare reactie. Tijdens de rit van 40 minuten naar mijn slaapplek was het stil, heel stil. Met enige verbazing zag ik dat de weg in prima staat was, 5 banen naast elkaar. Ik had andere aannames (vooroordelen), weet niet waarom, maar rekende op slecht onderhouden wegen. Dit deels gebaseerd op eerdere reizen door het Oostblok. Later worden ook andere vooroordelen uit mijn geheugen gewist en hebben plaatsgemaakt voor een wonderschone realistische kijk op het land. Aangekomen, reistas neergezet en naar buiten gegaan om de stad te verkennen. Ik zie even verderop een bushalte en wacht daar. Een oude man met schrale baard komt sloffend op zijn blauwe afgetrapte crocs aangelopen. Ging naast mij zitten, mompelde iets onverstaanbaars en gevolgd door een brede lach, die zijn enige twee bruine tanden lieten verschijnen. Wees naar de trolleybus die aankwam en gebaarde dat ik daar mee moest. Ingestapt, begroet door een streng ogende conductrice van vergevorderde leeftijd. Het verkregen kaartje ( € 0,12) moest ik in ponsapparaat doen, die aan een paal in bus hing. Een harde klap zorgde voor een gaatje in mijn kaartje en ik kon met een gerust hart mijn busreis vervolgen. De bus reed langs een park, achteraf blijkt dat Kiev bezaait is met prachtige parken. Ik stapte uit, liep een tijdje door het park, snoof de geuren van bloeiende rozen en genoot van het zonlicht dat door het bladerdak een mooie schakering van licht en schaduw gaf. Overal zaten mensen op het gras, eten en drinken meegenomen. Hier en daar spelende kinderen, verliefde stelletjes die in innige omhelzingen in elkaar opgingen en geen oog hadden voor de wereld buiten hen. Ik liep verder, kwam op een open plaats waar allemaal mannen van een zekere leeftijd op stoelen zaten aan stenen tafels. Aan de sommige tafels werd gekaard en aan andere schaak gespeeld. Ik bleef bij het schaakspel even staan, een stoel werd aangeschoven en ik moest gaan zitten. Even later kwam een man mij uitnodigen voor een spelletje schaak. Ik liep met hem mee, ging zitten aan het bord waar de stukken klaar stonden om gezet te worden. De man toonde mij een biljet van 200 UAH en wees dat ik dat moest inzetten. Ik had geen zin in een gokspel, stond op en maakte hem duidelijk dat ik daar ging zin in had. Teleurgesteld keek de man mij aan, haalde zijn schouders op en liep weg. Bleek dat er overal voor geld werd gespeeld, niet zichtbaar maar wel voorwaarde om te mogen spelen. Toen ik voorbij de tafels liep, zwaaiden de andere mannen naar mij, duim omhoog ten teken dat ik het goed had gedaan. Even verderop hoorde ik klanken van een piano. Een jongen zat voor een typisch communistisch standbeeld op een elektronisch piano te spelen. Er stonden veel mensen te luisteren, hij speelde zowel klassiek als popmuziek. Ik ben doorgelopen en hoorde verderop weer klanken van salsa muziek. Ik kwam dichterbij en zag een stel op een podium dansen, terwijl zij met een microfoon aanwijzingen gaf aan een gemêleerde groep mensen die allemaal aan het dansen waren. De vrolijke energie werkte aanstekelijk, ook de toeschouwers stonden mee te wiegen op de maat van de muziek. Ik was overrompeld door alle indrukken in deze korte tijd. Ik genoot, voelde mij blij en opgetogen, wat een leuke mensen en saamhorigheid. Ik zocht een terrasje op om onder het genot van een glas bier de eerste indrukken een plek te geven. Daarna terug en vlakbij een klein restaurantje ontdekt en daar de Borsch met brood gegeten. Het de vermaarde bietensoep met bonen, knoflook en stukjes rundvlees. Lang geleden heb ik Borsch voor het eerst verorberd in Polen. Mijn dochters kunnen het woord niet eens horen, zij griezelen nog steeds. Toentertijd was de soep rijkelijk gevuld met allerlei ingewanden !! Deze was prima! Ik was voldaan, vanmorgen nog in Bergen en nu een hoofd vol met nieuwe indrukken en ervaringen. Op bed gaan liggen mijmeren, mijn lief heb ik gebeld en met haar verklaarde liefde gaan slapen. So far so good, komende twee dagen Kiev verder ontdekken en verkennen. Ik neem jullie weer mee. Ik geniet weer in Oekraïne en ik hoop dat je meegeniet.