Ik heb een geheel eigen manier van wandelen door een stad, het is een intuïtief zwerven. Ik ga op pad, volg een bord met Slavische letters die richting centrum aangeven, at weet ik nog wel te ontleden. Het is stil op straat, duidelijk een rustdag, geruisloos ga ik op in deze stad. Naarmate ik het centrum nader domineren de gebouwen van communistische architectuur. Bombastisch, in de gevels uitgehouwen afbeeldingen met heldhaftige taferelen uit het verleden. De weg loopt langzaam naar beneden, Kiev is gebouwd op een aantal heuvels en de beentjes weten daar inmiddels alles van. Ineens doemt een enorme boulevard op, geen verkeer en een aantal oude Russische auto’s staan daar geparkeerd. Blijkt dat het een uitgaanspromenade is in he weekend , waar veel activiteiten worden gehouden. Ik word gepasseerd door een bont gekleurd stelletje. Ik schat in en spreekt hen in het Engels aan. Verrast kijken zij mij aan, ik vraag waarom zij van top tot teen gekleurd zijn. Komen terug van een “Colour Run”, dan is een run waar iedereen allerlei gekleurde poeder over zich heen krijgt. Zelfs de bril van het meisje is bont gekleurd. Dit is een foto waard, uiteraard even vragen en enthousiast gaan zij poseren. De jongen vraagt mijn camera, ik twijfel maar besluit om hem uit handen te geven, ongemakkelijk voor mij, ik maak liever foto’s. Wij lopen verder. praten over reizen en hun studie aan de universiteit. Willen graag de wereld in, maar eerst studeren. Wij wisselen nog email adressen voor de foto’s en gaan daarna onze eigen weg. Verderop komt een grote groep mensen met vlaggen en spandoeken mij tegemoet . Onduidelijk voor wat of wie deze optocht is bedoeld. Na 10 minuten kom ik weer bij een groep, ik denk 200 wachtende mensen, allemaal met een Jack Russel hond bij zich. Sommige van de honden waren potsierlijk aangekleed. Eén arme hond had het uiterlijk van een grote spin. Muziek voorop en daar ging de stoet, het gekef van al die honden vulde de eerst zo aangename stilte op deze mooie ochtend. Waarvoor en waartoe werd mij ook deze keer niet duidelijk. De temperatuur was inmiddels oplopen naar 30 graden, ik besloot op een terrasje een biertje te gaan drinken. Op de menukaart staan onbegrijpelijk woorden, door ervaring weet ik inmiddels waar ik eten en drinken kan vinden. Ik probeer het soms met woorden in Russisch, maar dat is geen succes. Aanwijzen lukt altijd en krijg ik wat ik wilde hebben. Ik zit vooraan op het terras, een kromme oude vrouw met verschoten kleren, hoofddoek en afgedragen hoge schoenen kijkt naar mij. Ik groet haar met een handgebaar, even is er contact, zij besluit om door te schuifelen. Kijk nog een keer achterom, staat stil en gaat verder. Het contrast tussen jong en oud is levendig groot. Jonge mensen kijken ontvankelijk de wereld in, dynamisch vol energie, soms uitdagend, altijd in contact. Bijna alle jongeren hebben een mobiele telefoon, minder dominant in gebruik, in cafés en restaurant hebben zij contact met elkaar, het leven moet besproken worden. De ouderen lijken gebukt te gaan onder de herinneringen en ervaringen uit hun verleden, zij zien er getekend uit door het zware leven dat zij hebben gehad. Zij kijken met enige achterdocht de wereld in. Contact is er niet zomaar, vertrouwen moet gewonnen worden. Ook bij de jongeren komt het contact wel via mij, zelf contact maken doen zij niet, je voelt een zekere ingetogenheid. Zodra deze ingetogen schroom wegvalt, ontstaat een hartelijke ontmoeting, soms in het Engels bij jongeren, bij de ouderen gaat het altijd met gebaren gepaard. Een vereelte hand van een oude vrouw op mijn arm met melancholie in haar ogen zegt vaak meer dan heel veel woorden.

In kleding is er soms een overeenkomst tussen jong en oud, de bloemetjes jurk, bij ouderen gesloten en lang, bij jongeren uitdagend kort. Ineens verschijnt er voor mij een rode dubbeldekker, de Hop on Hop off bus heeft ook zijn entree in Kiev gemaakt. Een prima manier om in korte tijd de belangrijkste bezienswaardigheden van een stad te zien is er . Ik ga mee, ga naar boven naar het open gedeelte. De hitte valt gelijk boven op mij, het achterste deel is nog overkapt, ik besluit om daar te gaan zitten. Daar zaten 4 mensen druk articulerend met elkaar te praten, ik dacht Hebreeuws te herkennen, blijkt later ook zo te zijn, komen uit Israël. Golda Meir, de moeder van de staat Israël is in Kiev geboren en getogen. Kiev had een grote Joodse gemeenschap, helaas tijdens de 2^de wereldoorlog volledig weggevaagd. Van de stad zelf is 40% van het oude Kiev vernietigd in die periode. De bus start, ik loop naar voren, kan ik beter fotograferen. De rit duurde 90 minuten en ik heb onderweg aantekeningen gemaakt voor plekken die in morgen wil gaan bezoeken. Van Hop on Hop off was geen sprake, de bus stopte maar 2 keer van de 10 punten die op de map stonden vermeld. Eenmaal terug besloot ik om met de Metro terug te gaan naar halte University, vlakbij mijn hotel. Ik had al gelezen dat afdalen naar de Metro een aparte belevenis zou zijn. Eerst een kaartje kopen, bleek een plastic munt te zijn. Deze in de daarvoor bestemde gleuf gedaan, poortje open en uitzoeken welke lijn in welke richting ik moest hebben. Gelukkig staan de aanduidingen onder het Oekraïens het in Engels vermeld. Met de roltrap naar beneden en inderdaad wat een sensatie. Het einde van de roltrap was niet te zien en na een overstap volgde weer zo’n lange roltrap naar beneden. Het duurde totaal 10 minuten om bij de perrons aan te komen. Daar begon een speurtocht naar het juiste perron, hier ontbreekt de ondertiteling. Met hulp van omstanders ging ik naar het juiste perron, de metro kwam snel, prima wagons, ruim met veel zitplaatsen. Bij mijn halte aangekomen begon nu de stijging met roltrappen, weer 10 minuten. Ik blijf het en apart idee vinden om zo diep onder de grond te zijn. Moet ik niet te lang over nadenken, anders slaat de benauwenis toe. Boven kwam ik langs een restaurant en besloot te gaan eten. Daarna naar het hotel, sociale media en mail, informatie over Kiev op internet gezocht. Morgen heb ik goed voorbereid, ik heb nog maar één dag, dan treinreis naar Lviv. So far so good blij met vandaag en verheug mij op morgen. Phoooee, wel een lang verhaal geworden