In mijn dromen reis ik verder , naar onbekende bestemmingen. Ervaringen en beelden worden verwerkt, vinden een opslagplek in mijn eigen brein. Vandaag een gerichte ontdekkingstocht door Kiev. Eerst langs bekende plekjes, hoewel ontdekken ook kijken met andere instelling en ogen is. Uit hotel rechtsaf naar metrohalte Universiteit. Hetzelfde ritueel, er is één groot verschil. Een enorme mensenmassa wringt zich naar beneden, als sardines in een blik in de metro samengeperst. Het is maandag, iedereen is onderweg naar zijn/haar werk. In deze drukte ligt een kindje in volledige ontspannen overgave op de borst van haar moeder te slapen. Een ontroerend beeld midden in deze hectiek. Het is bekend beeld, mijn dochters konden ook zo mooi diep slapen, maakte niet uit waar en wanneer. Ik kijk nog even naar die kleine in de metro, hoe zal haar leven er over 40 jaar uitzien, welke veranderingen gaat zij nog meemaken, zal zij het leven gaan leven zoals zij dat zelf heeft gewild. Ik gun het haar van harte en stilletjes wens ik dat haar toe. Over 40 jaar, die tijd zal ik niet meemaken, hoewel realistisch toch een vreemd idee. Wie weet wat voor reis ik dan aan het maken ben! Twee haltes voor mijn bestemming, de St Sofia kathedraal en st Michael klooster, ben ik uitgestapt.. k hou van het straatleven en het leven in de gebouwen, die mij met pracht en praal tegemoet komen. De schoonheid van de kathedralen, kerken en andere historisch gebouwen zijn de bewondering en verwondering waard. Het is een mengeling van Russisch-Orthodox, Grieks-Orthodox en barokarchitectuur. Vaak zijn de gebouwen gerestaureerd, tijdens de communistische periode in het land heeft de verpaupering van kathedralen en kerken toegeslagen. Daar kwam communistische architectuur voor terug, mooi van lelijkheid. Pas sinds 1980 is begon de wederopbouw en restauratie. Ik geniet vooral van het leven dat zich in deze gebouwen afspeelt. Mensen die kaarsjes branden, vrouw biddende vrouwen, arme zwervende mensen en kinderen die het als een speelplaats beschouwen. In hoekjes heeft geestelijke een luisterend oor voor hen die hun hart willen luchten. Inrichting binnen is vooral in veel goud, de uitbundigheid en decoratie moeten mensen imponeren. Dat is succesvol. Overweldigende indrukken tijdens mijn tocht, dit zal ik vooral in beeld laten zien. Ik verlang naar een rustige plek, zoek het park weer op. Loop daar doorheen, geniet weer van de natuur, schoonheid in zichzelf. Ik besluit om naar de rivier de Dnjepr te gaan om daar een terrasje te zoeken voor de lunch. Met de funiculaire naar beneden, een getrapt tandrad voertuig, zie foto. Uiteindelijk besloten om een broodje te kopen, flesje water mee en naar een stille plek aan de oever van de rivier gegaan. Mijmeringen komen dan vanzelf, de ogen half gesloten, starend naar de glinstering op het stromende water. Ineens een beeld van Frankrijk bij een camping van Hans zijn broer. Ik was daar samen met Hans en zijn moeder in een huisje aan het water. Daar stroomde de rivier langs, veel mijmeringen en overpeinzingen zijn met de stroom meegegaan. Ik kruis mijn vingers, staar over het water, hoop dat er een goede uitslag gaat komen voor Hans. Hoopvolle kaarsjes zijn al gebrand. Dit is ook realiteit, op onze leeftijd komen de ongemakken binnen geslopen. Als wij samen met de andere mannen zijn, inmiddels traditie, dan worden in het eerste uur de ongemakken in het leven doorgenomen. In alle ernst met veel humor. Motto, ook met ongemakken kan van het leven worden genoten, accepteer de ongemakken, leef het leven en blijf genieten ! De stilte wordt verstoord door een joelende klas schoolkinderen. Krijgen Franse les, althans dat denk ik. Juf gooit steeds een bal weg, één van de kinderen rent om de bal te halen en de anderen tellen in het Frans. De kinderen komen niet verder van un tot onze/douze, dan is de bal weer terug. Steeds rent een ander kind en zij blijven tellen. Leuke manier om een taal te leren. Ik ga verder, nog wel in de cadans van het tellen, onbewust tel ik steeds mee. Met de metro terug, een stroom van mensen zakt af naar de diepe krochten, slingeren zich door de gangen en zijn in de metro bijna op elkaar gestapeld. Blijf bij de deuren staan om zo snel mogelijk uit deze mensenmassa te komen. Deuren open en opgelucht ging ik omhoog, ik snak naar buitenlucht, 10 minuten kan lang duren. In hotel ben ik gaan schrijven en foto’s selecteren. Kijk ook of er reacties zijn, altijd blij als deze er zijn. Ik bleef in het hotel eten, prima eten voor een business hotel (altijd goedkoop in weekend). Ik word omringd door veel talen. Tegenover mij zitten twee dames, een man voor hen. ik vermoed uit India. De ene vrouw heeft een zeer laag uitgesneden jurk aan, doet mij denken aan een klassieke onderjurk van zacht satijnen stof. Het licht van een spotje schijnt op haar uitbundige, roomwitte boezem. Zij spreekt enkele woordjes Engels, hij praat aan één stuk door. Door zijn hoofdbewegingen moest ik aan India denken. Af en toe gaat de hand van de vrouw naar de man, zij buigt zich dan voorover om haar boezem in volle glorie aan de man te tonen. Ik ben gefascineerd door dit spel. De man kijkt gebiologeerd, niet naar haar ogen, die heel mooi amandelkleurig zijn. Langzaam wiegt zij heen en weer, daarmee nog meer aandacht vragen voor haar uitstalling. De man schuift heen en weer, de vrouw staat op, pakt de man bij de hand en zegt “come love”, dit met een slobberig Oekraïens accent. De man gaat mee, zij lopen naar de lift, zij strijkt over zijn rug, hij kijkt nog steeds naar haar boezem, die door de warmte glinstert in het licht van de lift. Deur dicht, einde voorstelling. Volgende morgen nog wel gekeken of zij er nog was ! Niet gezien. Ik neem nog een lokaal biertje en ga zelf ook naar boven. Hoop niet dat het stelletje een kamer naast mij heeft. Ga mijn koffer pakken, morgen de trein naar Lviv. Ik verheug mij. So far so good. Blijf met mij genieten van de reis.