In fel groene en rode neonletters werden de vertrektijden weergegeven. Het bord verlichtte de enorme stationshal en gaf iedereen een bijzonder vreemd uiterlijk. Ik zoek de trein naar Lviv. Nummer zie ik staan, deze gaat naar ??????, wil ik daar naar toe ?? Ik loop naar een loket. Hi, geen begroeting maar betekent Nee in Oekraïens. De vrouw wijst naar een ander loket, daar niemand te zien. Twee mensen proberen mij te helpen, verwezen mij naar het loket waar ik net vandaan kwam. De vrouw liep mee en vertaalde het norse antwoord. Weer naar en ander loket, daar het gewenste antwoord. Trein vertrekt van Perron 2. Daar gewacht op de trein, in slakkengang komt de trein binnen, hoog op de wielen. Het valt mij op dat de mensen heel vriendelijk en behulpzaam zijn, met uitzondering van mensen die een positie bij een staatbedrijf hebben. Mijn gastvrouw, geen conductrice, neemt mijn kaartje en wijst mij met een kort dwingend gebaar mijn zitplaats. Neemt vervolgens mijn kaartje mee ? Ik zoek naar no 20, niet te vinden, de man die al aanwezig is pakt mijn kaartje en wijst naar boven, trekt een bed van de wand en mompelt waarschijnlijk dat dat mijn plek is. Ik heb een “sleeper” gekregen, ook al reis ik overdag. Gelukkig correspondeert deze ook met een zit plaats. Even later komen nog twee mannen binnen De zittende en nieuwkomers hebben alle drie een behoorlijk omvang, de coupé is daardoor rijkelijk gevuld. De man tegenover mij gaat breed uit zitten, zijn knieën komen in mijn gekoesterde vrije zone. Regelmatig hoor ik een zenuwachtig kuchje en gesnuif. Dit hou ik geen 6 uur vol. Op zoek gegaan naar alternatief, coupé naast mij zat een vrouw met een dochtertje en verder leeg. De gastvrouw kwam langs en ik vroeg of ik daar mocht zitten, zij gaat in conclaaf met de vrouw. Zij blijkt de hele coupé te hebben gereserveerd. Wat een slim idee voor die prijs ! Mijn gastvrouw wijst naar haar en loopt weg. In keurig Engels wordt mij gevraagd wat het probleem is. Ik schets de situatie. Zij vindt het prima dat ik daar kom zitten. Spullen gepakt, drie verbaasde mannen achtergelaten. De vrouw komt uit Rusland, far far East. Yakutsk ligt 2000 kilometer boven Vladivostok. Haar man bezit glastuinbouwbedrijf, zij is accountant. Gaat regelmatig op reis, nu 3 weken met haar dochtertje naar familie in Lviv. Zij is Oekraïense, hij een echte Rus, zei zij , met speciale ondertoon. Heeft heimwee naar Oekraïne, wil haar dochtertje haar geboorteplek laten zien. Zij was net terug van reis naar Japan, cherryblossom time. Wil verder veel reizen, wij hadden gelijk een onderwerp wat ons beide interesseerde. Gelukkig vielen regelmatig stille perioden. Ik had mij verheugd op het landschap dat aan mij voorbij zou trekken. Helaas, ik reed door een groen gordijn, bomen bomen en nog eens bomen. Af en toe werd het gordijn opengetrokken en verscheen een heuvelachtig groen landschap. Het meisje had een boekje met een vosje erop. Ik keek belangstellend, zij pakte het boekje, sloeg het open en begon in het Russisch mij voor te lezen. Haar moeders gaf een vertaling. Boek gepakt en gaan lezen. Later kwamen de tekeningen van haar zelf met steeds verschillende vosjes. Zij begon daar ook verhalen bij te vertellen. Haar moeder greep in, zij moest weer gaan slapen. Ik heb een boek gepakt en ben gaan lezen. Het ritmische geluid van de rijdende trein werd ineens verstoord door heftige regen die tegen de ramen kletterde. Trein mindere snelheid, lichtflitsen verlichtte de ramen, gaven wonderlijke taferelen door het druipende water en licht. Onweer barstte los, overdonderde knetterende herrie, lichtflitsen en kletterende regen. De trein begon op en neer te bonken, schommelde heftig naar beide kanten. Zijn dit nu vierkanten wielen zijn ?? Trein stond stil, de kleine meid sliep rustig door, moeder leek verontrust , ik begon een praatje over het weer in Nederland, ik hoopte ter afleiding. Half uur later zette de trein zich in beweging met gematigde snelheid. Ik mijmerde over mijn verblijf in Kiev, probeer de stad in woorden te vatten. Het is een dynamische, energieke stad. Een uitgebreid palet van grijze en okergele tinten van de gebouwen, de mensen geven kleur. Een mix van architectuur geeft de stad een eigenwijs karakter. Het mist echter een ziel. Ik vermoed dat dat komt door het vernietigen van het oude hart van de stad, de miljoenen doden tijdens de honger onder Stalin en de weggevoerde joden. De stad heeft zijn ziel verloren en is volgens mij nog steeds dolende. De hectiek in stad heeft iets van een vlucht voor die werkelijkheid. Meerdere gebombardeerde steden hebben dit proces doorgemaakt, b.v. Rotterdam. Met vertraging van een uur nadert de trein de bewoonde wereld. Weer even een ander beeld na 7 uur door een groen gordijn en lange tijd een douchegordijn. Passeren een klassiek seinwachtershuis, waar de seinwachter met pet en rode vlag in de hand zwaait naar de machinist. Weer duikt een beeld uit het verleden op, een foto van mijn opa die ook seinwachter was. Op een foto staat hij ook met zo’n pet en vlag. Het seinwachtershuisje stond in Haarlem, vlakbij de spoorbrug die hem een noodlottig einde heeft gebracht. Ik was 10 jaar toen hij verdronk, van de spoorbrug gevallen, verdronken door hartstilstand. Mijn broer en ik kwamen uit school. Liepen in de Slachthuisstraat en zagen mijn moeder aankomen fietsen. Blij verrast omdat zij jarig was. De boodschap kwam thuis. In mijn herinnering stond ik later tussen veel huilende mensen, ik vroeg mijn moeder of ik een taartje kreeg, uiteindelijk was zij jarig. Het geschommel van de trein die van spoor ging wisselen haalde mij weer in de realiteit. Inmiddels was er veel beweging in de trein, koffers worden in gangpad gezet. Ik kreeg mijn kaartje terug van mijn gastvrouw, zij vertelde dat ik in Lviv was aangekomen. Meer dan een uur vertraging, de avond was de dag binnengekomen. Afscheid genomen van mijn reisgezelschap, tekening gekregen van het meisje, e-mails uitgewisseld voor het geval zij naar Nederland komt, haar wens is om in voorjaar te gaan als de bloemen bloeien en ik als ik naar het einde van de wereld wil komen, zoals zij dat beschrijft. Het regende nog steeds, taxi genomen, had in het Oekraïens het adres van hotel staan. Een knikte maakte duidelijk dat hij het had begrepen. De weg had een bijzondere glans, het waren kasseien ofwel kinderkoppen, wat ik altijd een vreemde omschrijving vind. Hier hebben de taxichauffeurs ook de rijstijl van Senna aangemeten. Ik hoopte maar dat hij niet hard hoefde te remmen. In hotel hartelijk ontvangen, kreeg gelijk drinken aangeboden en vroegen of ik nog wilde eten. Ik was moe, had genoeg aan een broodje, daar kon voor gezorgd worden. Naar mijn kamer, omgekleed, broodje gegeten en nog een glas wijn gedronken. Weer naar dromenland, kijk uit naar morgen. So far so good. Ik reis en geniet.