Doe de gordijnen open. wordt begroet met een blauwe lucht. De zon klimt over de daken om deze dag te laten stralen. Op de achtergrond hoor ik het geluid van rammelende trams met af en toe een schel belgeluid. Ik ga ontbijten bij Celentano, een Italiaans restaurantje dat gelinieerd is aan het hotel. Prima ontbijt met vooral veel warme gerechten, Russische – en Oekraïense gasten zijn meesters in zoveel mogelijk eten op hun bord te krijgen. Het hotel ligt midden in het Unesco gedeelte van Lviv, ik stap de deur uit, zie genoeg uitdagingen om te gaan bezoeken en onderzoeken. In één van de oude trammetjes gestapt om een indruk te krijgen van de omgeving. Uitgestapt, richting bepaald hoe ik, langs veel kerken en andere gebouwen, orientatie punten zoeken om de weg terug te viden. Eerst weer een Russisch – orthodoxe kerk binnen gelopen, het interieur met veel goud en versierselen komt mij inmiddels bekend voor. Ook de altijd aanwezige biddende vrouwen. Oekraïners blijken een goedgelovig volk te zijn, in de tram en bus heeft iedereen het druk met slaan van kruisjes als een kerk wordt gepasseerd. Een indrukkend beeld wat mij bijblijft zag ik in de kerk. In het aangezicht van hun Heer Twee begroeten twee nonnen elkaar met een innige omhelzing. Ik verlaat de kerk, loop langs beelden met stoere mannen en een drakendoder. Ik wordt aangetrokken door een indrukwekkend gebouw, zie jonge mensen naar binnen gaan. Ik heb de eigenaardige gewoonte ook naar binnen te gaan. Daar weet mijn liefste lief alles van. Ik treed een statig gebouw binnen, grote brede trappen voor mij. Een meisje passeert mij op de trap, leest terwijl zij naar beneden loopt. Ik kom boven, doe een deur open en kom in een kleine gang. In de verte staat een groepje meisjes, ik loop naar ze toe en vraag wat dit voor gebouw is. Ik ben in de universiteit van Lviv. Ik sta een tijd met hen te praten, zij spreken allemaal goed Engels. Hebben net een tentamen gehad, anderen zitten op stille plekjes zich voor te bereiden. Ik ga verder loop stilletjes verder door wat gangetjes, af en toe gaat een deur open, ik zie studenten bij elkaar aan een tafel, aan het hoofd duidelijk een docent. Bekende taferelen. Ik verlaat het gebouw zonder dat iemand mij heeft gevraagd wat ik kwam doen. Kan trouwens in Nederland ook, loop naar binnen en niemand zal vragen wat je komt doen. Ik besluit om de gangbare tocht langs hoogtepunten te verlaten en loop het centrum uit. Ik kom in een wijkje met flatgebouwen. In deze blokken gebouwen, duidelijk communistische architectuur, zijn brede poorten waardoor je naar een binnenplaats gaat. De gebouwen zijn in een verpauperde staat, de straatbekleding vertoont vele gaten. Kinderen in rafelige kleding rennen langs en kijken even achterom. Ik loop door de poort en kom op een grote binnen plaats. De binnentuin is verwilderd, in een hoek staat een oude wip en schommel, zonder stoeltje. In de hoek van het van de binnenplaats staan prachtige bloemen te stralen. Een paar kleine goed onderhouden tuintjes geven deze omgeving een bijzondere kleur. Op een balkon staat een vrouw te praten met een andere vrouw 3 etages hoger. Ik maak foto’s van de tuintjes en met de ene vrouw op de achtergrond. Mijn aanwezigheid wordt niet gewaardeerd door de vrouwen. Ze maken mij iets duidelijk, weet niet wat, als ik mijn handen opsteek ten teken dat ik ze niet begrijp, begint een scheldkanonnade in het Oekraïens. Ik besluit om te vertrekken, loop richting van de poort, daar staan twee hele grote mannen mij op te wachten. Groot, zowel in de breedte als in de lengte en omvang. Zij gaan voor mij staan, opnieuw begrijp ik dat mijn aanwezigheid niet op prijs wordt gesteld. Wijzen naar mijn fototoestel en willen foto’s zien. Laat hen het zien, zij waren duidelijk teleurgesteld dat er niets te zien was. Ik had de foto’s namelijk met mijn IPhone gemaakt. Voordat zij op dat idee kwamen liep ik langs ze heen, nog wel even benauwd dat ik plotseling een paar enorme handen zou voelen die mij tegenhielden. Eenmaal op straat zette ik opgelucht een heel snelle pas in. Na 5 minuten heb ik mijn normale tempo weer aangenomen. Gaan koffiedrinken in één van de vele kleine koffietentjes, waar Lviv bekend om staat. Prima koffie, voor € 0.80. Kan Starbucks nog voorbeeld aan nemen. Achteraf bleek achter het woongebouw een overheidsgebouw te staan, waarvan de identiteit onbekend is. In de middag heb ik mij vooral gefocust op kunst op straat. Eenmaal de blik omgezet en kleine schoonheid kom ik overal tegen. Muurschilderingen, objecten, graffiti, posters opgeplakt en weer afgeschuurd. Mijn favoriet. Verder kleine pareltjes, uitgestalde kleding in bijzondere omgeving of een vrouw die voor mij loop in de kunstjurk. Zie foto’s met titel STReeTaRT. Aan het eind van de middag terug gelopen naar hotel, begonnen met mijn verhaal te schrijven en foto’s te selecteren. Tussendoor heerlijk gegeten bij buurman, moe en tevreden mijn bedje opgezocht. Volgende ochtend gewekt door enorm geraas, blijkt regen tegen de ramen te slaan, het leek wel of ik door een doucheraam stond te kijken. Snel naar weersverwachting gekeken, BALEN, hele dag regen. Gelijk in een versnelling teruggeschakeld. Gelezen wat ik kon gaan doen onder een storm- en regenachtig gesternte. Oude synagoge, stadhuis op marktplein en opera gebouw hebben mijn interesse. Na ontbijt een grote paraplu geregeld en op pad. Veel wachtende op de tram, daarna samengeperst in de tram. De lucht van vochtige jassen, ramen beslagen, klamme temperatuur is een omgeving waar ik mij zo snel mogelijk aan wil onttrekken. Twee haltes voor de synagoge uitgestapt en gaan lopen. Mistroostig weer, de synagoge blijkt in ruïneuze toestand. Ik hoop dat deze nog gerestaureerd gaat worden, vroeger en in potentie nog steeds een prachtig gebouw. Weer met gepaste tegenzin de tram in, snel weer uitgestapt en naar de opera gelopen. Prachtig gebouw, naar binnen gelopen, kijken of ik naar de zaal kan. Ik sta voor een loket, klein luikje gaat open er ik hoor een stem iets roepen. Ik zak omlaag, kijk door het luikje, daarachter zit een vrouw met aanzienlijke omvang. Ik wijs naar binnen, zij wijst naar bordje met en toegangsprijs. Voor € 0.50 mag ik naar binnen, naar de kleine zaal. De entree is prachtig, brede trappen met veel gebeeldhouwde ornamenten. Eenmaal boven loop ik door de kleine zaal die mij aan Versailles doet denken. Ik zie dat de gang naar de grote zaal met een rood koord is afgezet. Aangetrokken door prachtige muziek loop ik verder en zie een andere ingang waar het rode koord opzij gezet is. Ik daar langs, zie veel deuren in een halve cirkel toegang geven tot de zaal. Eén van de deuren is open . Ik sluip naar binnen en ga in de zaal zitten. Achterin de zaal nog een paar mensen die deze route ook hebben gevonden. Op posters buiten stond dat Don Giovanni opgevoerd gaat worden. Ik zit naar de repetitie te kijken. Ik ben gefascineerd door de passie van dirigent van het orkest, de choreograaf en ook de leider van het geheel. Zij onderbreken regelmatig zang en muziek door met veel intentie nieuwe aanwijzingen te geven. Met heel veel Italiaanse passie wordt door de spelers en zangers gewerkt om de opera tot een succes te maken. Ik heb daar 1.30 uur in verwondering en bewondering zitten kijken. Ik zal een kort stukje video plaatsen. Achter mij zaten mensen van het gezelschap die ook regelmatig commentaar gaven. Toen ik wegging, mijn duim opstak en symbolisch klapte, kreeg ik van één van de vrouwen handkussen toe geworpen. Nog nagenietend stap ik naar buiten, loop richting marktplein, zelfs onder de paraplu blijft het niet droog. Op straat gaat de handel gewoon door, vooral de kersen glanzen door het regenwater. Een vrouw blijft haar werk doen, zij schoont de straten op met een prachtige bezem. Schoenen doorweekt, natte broek, ik hou het voor gezien. Loop wel langs het stadhuis, kijk even onder de paraplu naar de architectuur, verder ga ik niet. Ik loop snel door. Besluit om terug naar hotel te gaan. Kleren uit getrokken, jogging broek aan, mij op bed genesteld, kop thee gezet en boek gaan lezen. Oh, wat kan dat heerlijk zijn. Uiteraard s’ avonds bij mijn favoriete Italiaan gaan eten. Kregen discussie over het al dan niet drinken van een pinot grigio bij kalfsvlees. Hij vond van niet, ik wel. Hem een stukje laten proeven en de wijn laten drinken. Hij was verrast, ik kreeg een glas wijn aangeboden, als compliment. S’ avonds ben ik mijn reistas weer inpakken, morgen naar Yaremche in de Karpaten. Ben benieuwd wat deze omgeving mij te bieden heeft aan schoonheid. Eerst naar dromenland. So far so good, van spannende momenten kan ik achteraf