ODESSA, een verleidelijk klank uit het verleden krijgt weerklank in heden

Een deur wordt met een harde knal dichtgegooid. Het daglicht is bezig zich te onttrekken aan de nacht. Mijn hoofd voelt alsof een zwerm krekels uit een heliumballon probeert te ontsnappen. Ik sta op, rustig zonder al te heftige bewegingen. Het lijf voelt stijf. Mijn eigen knal gister heeft zijn sporen achtergelaten. Ik ga douchen, sta langer dan gewoonlijk onder een aangenaam warme regendouche. Koud na douchen om het lijf even te laten schrikken en te laten weten dat actie gevraagd wordt. Na ontbijt met taxi naar vliegveld. Aangekomen zie ik een klein gebouwtje, ik vraag aan chauffeur, airport?? Hij lacht, knikt bevestigend. Ik loop naar binnen, zie niemand. Verderop staat een vrouw voor een klein tafeltje en daarop een koffie apparaat. Achter haar een koelkast met frisdranken. Ik vraag; in-check ? Opnieuw een lach, zij heeft vaker die vraag gekregen. Loopt met mij mee, gang door naar een kleine hal met twee rijen aan elkaar geklonken stoelen staan. Zij wijst naar een kleine desk met daarnaast een weegschaal, check, roep zij ofwel hier moet ik inchecken. Harde plastic blauwe stoelen waren was de enige luxe in deze vertrekhal. Dit maakt reizen zo leuk ! Naar vliegtuig gelopen, even het idee dat ik met een straaljager. De prachtige scherpe lange neus en de ranke body gaven dit vliegtuig een flitsende uitstraling. Het was een klein vliegtuig waar ik gebukt moest lopen om mijn alleenstaande stoel te bereiken. Ik heb al eerder gezegd dat ik dit een heel fijne manier vind om te vliegen, je voelt elk windwak, wat gilletjes van medepassagiers tot gevolg heeft. Prima vlucht. De stewardess kondigde aan dat wij op Odessa waren geland. Zoals zij het uitspraak, met het inmiddels bekende zware slobberig accent, deed mijn verlangen toenemen. De eerste ontmoeting was teleurstellend. Ik stond buiten het vliegveld vervoer regelen. Uiteraard genoeg taxi chauffeurs die hun diensten aanboden. Ik wist de normale prijs, tussen € 5.00 en € 8.00. Vraagprijs op vliegveld van de taximaffia € 50.00 tot € 70.00. Ik kan daar zo boos om worden, wat ik ook direct kenbaar maakte en hen als maffia bestempelde. Een schouder ophalen is het antwoord, de volgende buitenlander wordt als nieuwe prooi gezien. Weggelopen van het vliegveld, richting parkeerplaatsen. Inmiddels gevolgd door een klein mannetje die steeds herhaalde dat hij een fair prijs had. Gezegd waar ik heen moest, wenkbrauwen omhoog en hij noemde vervolgens een aantal bekende hotels waar ik steeds nee op moest zeggen. Taras gebeld, de man van het B&B waar ik zou overnachten, gaf de telefoon aan de man, zij regelden het adres en Taras maakte gelijk een prijs met de man. Voor € 6.00 wilde hij het doen. Een prima B&B , het was echter met één B. Breakfast moest ik zelf om de hoek halen. Ik ging naar buiten, strak blauwe lucht en 09.00 uur een temperatuur van 21 graden. Koffie met broodje gehaald, naar parkje gelopen, bankje gezocht en van de hartverwarmende ochtend zon genoten. Naast het bankje lagen de overblijfselen van een nachtelijk Oekraïens samenzijn. Bierflesjes en veel wodkaflessen. Ik zat in een buitenwijk, had nog niet het “Odessa” gevoel. Een trammetje vervoerde wachtende mensen, die arbeid in het centrum gaan verrichten. De omgeving maakte een stille, verlaten indruk. Veel alleen staande huizen, in glorietijd moeten het prachtige villa’s zijn geweest. De schoonheid, grandeur van vroeger was ondanks de ingetreden verpaupering nog zichtbaar. Ik voelde dat Odessa om verovering vraagt, zij laat haar ware gedaante nog niet zien. Taxi genomen, naar centrum gegaan waar ik een hotel had geboekt vlakbij het beroemde operagebouw, het Mozart Hotel. Ingecheckt, twee keer van kamers gewisseld vanwege geluid of uitzicht beperkt door aanwezige muur op twee meter afstand. Genesteld, hotel uit, rechtsaf en 100 meter verder gelijk het prachtige opera gebouw. Na een uur in het hart van Odessa te hebben rondgezworven voelde ik mij door Odessa omarmd en opgetild. Een voelbare zachte streling, ik voel mij gelijk verstouwd. De schoonheid van de gebouwen, brede toegankelijk straten, de parken en de mensen. Odessa heeft mooie rondingen, glooiend naar alle kanten. De zwarte zee ligt aan haar voeten en de beroemde Potemkin trappen bij de haven vragen enige inspanning om binnen te komen. Buiten het centrum is de vergankelijke schoonheid zichtbaar. Ook hier is de verleidelijkheid van de Odessa voelbaar. De klank uit het verleden is ingedaald in het heden. De knal tegen het glas lijkt lang geleden, een licht zeurderig hoofd doet mij er nog een herinneren. De aantrekkingskracht van Odessa heeft niet alleen mij naar deze stad getrokken. Vele met mij, het is hier zomervakanties en de stranden van Odessa lokken veel mensen. Een kleine strook strand probeert iedereen een plekje te bieden. Het vraagt bijna om opstapeling. Andere mensen zoeken meer ruimte en vleien zich met een handdoek neer op de houten boulevard. Anderen lopen te paraderen en het geluk van een bruidje wordt voor eeuwig vastgelegd. Veel buitenlandse toeristen, zij komen zien wat zij wilde zien, ik als reiziger zie wat ik zie. Een oude vrouw die in een donkere poort naar het licht loopt is voor mij evenveel waard als b.v. het operagebouw. Meestal gaan dit soort taferelen aan de gemiddelde toerist voorbij. Onder leiding van een gids met paraplu, die regelmatig omhoog wordt gestoken ten teken haar te volgen, worden de hoogtepunten bekeken. Ik wil niet zeggen dat reizen beter is, het is anders, het past bij mij. Uiteraard ben ik naast reiziger ook toerist, ik geniet ook van de hoogtepunten die een stad te bieden heeft. Ik heb b.v. met een hele grote snelle boot een tocht langs de kust gemaakt, ook daar kan ik van genieten. Ik kijk net even anders, zie prachtige kwallen in het water, fotografeer en mededobberaars zijn dan nieuwsgierig. Opgewonden kreten als zij zien wat ik al zag. Terug aan de wal loopt ik terug. De verleidelijke geur van verse aardbeien in een rieten mand op straat doen herinneringen herleven. Een geur uit het verleden. Een man met handkar, die luidkeels zijn volle bakken verse aardbeien wil verkopen. Toen nog niet geïmporteerd maar vers van het land, moest snel verkocht worden anders zou het fruit bederven. Hier wordt het fruit volgens mij nog vers geplukt. Ik zit af en toe in een bus, die wordt gevuld met de geur van fruit. Vrouwen met hoofddoeken zitten voor hun mand die tot de rand gevuld zijn. wilde aardbeien, kersen, bosbessen, kruisbessen, frambozen en paddenstoelen die de geur van het bos nog bij zich dragen. Dit alles uitgestald in grote rieten manden. Regelmatig koop ik een zakje om s’ avonds voor het slapen nog van te genieten. S’ avonds heb ik mij gelaafd aan prachtige muziek en dans in het operagebouw. Eerste avond de opera Nabucco, tweede avond een prachtig ballet. In de pauze prosecco met kaviaar, genieten met grote G. Alleen zitten in dit theater is al een voorstelling op zich. Overdag zwerf ik vooral rond in Odessa, loop gemiddeld 4-6 uur op een dag. Nestel mij af en toe op een terrasje om het dagelijkse leven in mij op te nemen. Uiteraard weer verschillende kathedralen bezocht, Romeins, Grieks, Russisch en in combinatie. Blijft een bijzondere sfeer om daar te zijn. Om het compleet te maken heb ik ook de grote Synagoge bezocht. Keppeltje op en naar binnen. Het heeft een zeer sobere inrichting, biddende mannen die met hun voortdurende bewegingen de pijpenkrullen aan weerskanten laten dansen. De laatste avond nog een wandeling gemaakt, kwam uit op een gevulde paradestraat van Odessa, daar flaneren en paraderen mensen. Hier heeft de commercie toegeslagen. Paarden en pony’s die door kinderen bereden kunnen worden. Straatmuzikanten die elkaar probeerde te overstemmen om geld binnen te halen. Snel ben ik deze drukte ontvlucht, naar de haven gelopen. De lichten in de haven geven een bijzondere glans. Het was een zwoele avond, aan de rand van het park op een terras gaan zitten met vergezicht op zee. Daar een heerlijke witte wijn gedronken, geklonken op deze bijzondere reis. Het is niet geplande treinreis geworden, heeft toch een bijzonder ervaring toegevoegd aan mijn reislustige bestaan. Ik vertrek morgen naar Kiev, vlieg daarna naar Amsterdam, waar in mijn geliefde lief weer in mijn armen kan sluiten. Trots en blij op haar dat zij mij mijn reislust gunt. Ik hoop dat mijn medereizigers ook hebben genoten van de verhalen. Tot de volgende reis. Leef je eigen leven en geniet vooral. Ik wil nog een nabeschouwing schrijven over mijn reis in Oekraïne, ik zal dat doen als ik thuis ben en mijn ervaringen zijn ingedaald.

Reizen is tegenslag omzetten in kansen

De tijd tikt door, nog steeds niemand te zien. Ik wacht op een taxi naar treinstation. Mijn vorige ervaring van de treinreis heeft mij geleerd vooral op tijd aanwezig te zijn. Taxi komt, de regen klettert op het dak, één van de ruitenwissers wilde zijn werk niet doen. Af en toe met een doekje de voorruit van wasem ontdaan. In 15 minuten ben ik op het prachtige station van Lviv. In de hal hetzelfde tafereel, borden die tijden aangeven en voor mij nog steeds niet te lezen zijn. Geoefend met lezen van namen, tevergeefs ik kom er niet uit. Naar een loket, opnieuw het ritueel. Verwezen naar een ander loket, daar werd mij duidelijk gemaakt dat ik niet naar Yaremche ging. Ik zuchtte heel diep, kreeg een troostende blik van twee mensen naast mij. Spraken goed Engels, vertelden mij dat ik naar Ivano Frankivsk ging en niet naar Yaremche. Ik wilde op mijn terugreis naar deze stad, hier vertrok de trein naar Odessa. Prima dan eerst naar Ivano. Zij vertelden mij dat de trein van Perron 1 vertrok. Daar naar toe gelopen en gewacht op de trein. De trein komt binnen, laat mijn kaartje zien aan één van de gastvrouwen die mij naar mijn coupé bracht. Daar zat een man in hemdje en sportbroekje. Hij gaf mij gelijk een hand en stelde zich voor. Mijn plaats moest eerste vrijgemaakt worden van beddengoed. Trein komt uit Kiev en deed tot Lviv dienst als slaaptrein. Het uitzicht was weer beperkt door beslagen ramen en regen. Ik ben gaan lezen, nog steeds de acht bergen. Ik begin een gesprek met mijn reisgenoot, sprak goed Engels met een zwaar slobberig accent, hij werkte bij de ICT van Samsung. Gesprek ging over het leven in Oekraïne, hij was in Denemarken geweest, dat was zijn enige vergelijk. Voelt zich happy in zijn land, ervaart weinig problemen van de inmenging van Rusland. Vroeg veel over Nederland, wilde daar een keer heen. De train reed in een schokkend en schommelend in een rustig tempo en in de middag bereikte ik Ivano.F. Mijn medereiziger vroeg waar ik naar toe moest, ik noemde de naam van hotel. Zjn vrouw zou hem ophalen, moesten ook die kant op, en ik kon met hen meerijden. Splinternieuwe Citroën C3 stond te wachten, zijn vrouw begroette mij hartelijk. Hij vertelde dat zijn vrouw dentist was en dat zij op Engelse les zat. Toen ik hoorde dat zij tandarts was deed ik gelijk mijn hand voor mijn mond, dit tot grote hilariteit van die twee. Ik had geluk, vertelde hij, komend weekend is het festival in Ivano F. Voor de Oekrainers een belangrijk festijn met veel muziek en andere activiteiten. Ik zei dat ik morgen naar Yaremche wilde gaan, zijn gezicht betrok. Het is daar prachtig, alleen het weer is op dit moment heel slecht. Yaremche bestaat uit 1 straat met souvenir winkeltjes en daarbuiten kleine pensionnetjes, die vooral in de zomer, met goed weer, leuk zijn. Dit bericht moest ik even verwerken, ik kreeg wel het aanbod dat ik altijd kon bellen als ik ergens naar toe wilde of als er problemen zouden zijn. Eerst naar het hotel gebracht, buiten de stad. Kaartje gegeven als uitnodiging als hij naar Nederland zou komen. Volgende dag gelijk uitnodiging voor LinkedIn en Facebook. Vriendelijke ontvangst, kreeg kamer met balkon en uitzicht op meertje en park. Tevreden nestelde ik mij in deze kamer. Gelijk naar de stad, zeg maar stadje gegaan voor informatie over stad en omgeving. Ik wilde de mogelijkheden weten om naar Yaremche te gaan. Het weekend was al ingegaan, vroeger in verband met festival. Gesloten, op zo’n moment denk ik “heb ik weer “. Rondgelopen en sfeer geproefd. De stad heeft een provinciale uitstraling, moeilijk te omschrijven, maar het voelt goed aan. Geen grootse bouwwerken van historisch waarde, die de toeristen naar deze stad moeten trekken. Een stad die het net niet heeft, mooi kan zijn door lelijkheid. Vergelijk het met Enschede, zonder daar iemand mee te willen kwetsen. Ik hou wel van die steden, weinig toeristen en veel contact met lokale bevolking. Hier wordt je onderdeel van het dagelijks leven. Mag saai klinken, maar dat is het voor mij absoluut niet. Het geeft ook een zekere rust. Veder rondgelopen in centrum. Ik zag veel vrouwen in prachtige lange (avond?) jurken en de mannen in Black Tie. Zijn afgestudeerd aan de universiteit en dat wordt hier groots gevierd. Op terras een lokaal biertje gedronken. Sfeer proeven en mensen kijken. Weer terug naar hotel, daar heerlijke forel gegeten. Alles is hier spotgoedkoop, een gegrilde Forel met gebakken piepers en salade kost nog geen € 5.00. Ober kwam en vroeg of ik wilde verkassen. Vanavond was een bruiloft en zij wilde de tafel alvast opmaken. Ik zag even later instrumenten binnenkomen, gevolgd door een DJ die zijn spullen ging installeren. Ik dacht, het zal toch niet waar zijn Eenmaal in mijn kamer hoorde ik geroezemoes, niet storend. Daarna begon de band te spelen met een zangeres, die niet echt zuiver kon zingen. De problemen begonnen pas toen de DJ startte. De vloer van mijn kamer ging bijna op en neer in de maat van de house c.q. dance muziek. Ik naar beneden met de vraag tot hoe laat dit door zou gaan. Tot het bruidspaar weg is, het is weekend, dan zijn er altijd feesten. Morgen ook ? ja morgen ook. Ik besloot gelijk op de kamer voor komende twee nachten een ander hotel te zoeken. Het andere hotel midden in centrum, het optreden vanavond stopt om 00.00 uur, geen probleem. Hier weer veel partystudenten, ook geen probleem, ik slaap op de 8^ste etage aan de achterkant van het hotel. Mooie kamer en fantastisch bed. Ik blij dat ik deze switch gemaakt heb ofwel dat ik deze kans gepakt heb. Het is nu de tweede dag, de lucht is diepgrijs, dikke regenwolken slaan in slierten regen tegen de ramen. Paraplu weer opgestoken en op pad gegaan. Gebouwen krijgen een andere uitstraling met dit weer, mensen meer in zichzelf gedoken. Tussen de buien door klaart het even op, de stad ontwaakt weer en mensen komen naar buiten. Ivano Frankivsk is een overzichtelijke stad. Het heeft geen bijzondere gebouwen, het stadhuis Ratuska, is nu een museum, ik kon naar boven naar uitzicht platform van de toren, dit via een hele smalle stalen wenteltrap. Hoe hoger ik kwam hoe smaller de treden. Het was de moeite waard, een mooi overzicht over de stad. Hier stond weer een bruidspaar om gefotografeerd te worden. Ik doe daar altijd aan mee, wel altijd even vragen. Reacties zijn altijd positief. Later ben ik nog naar een kunstmarkt gegaan, veel modellen die getekend werden. Het begon weer te regenen, ik door een park snel naar hotel, ik kwam aan de zijkant van hotel uit. De lantaarns op straat en lampen in hotel waren inmiddels ontstoken. Normaal ga ik door de hoofdingang, een glazen schuifdeur gaat daar open en ik loop dan naar binnen. Ik liep naar de kleine ingang van het hotel aan de zijkant, daar ook dezelfde glazen deur in een kleinere uitvoering. Ik deed snel mijn paraplu naar beneden, stapte drie treden omhoog en wilde snel naar binnen. De deur ging echter niet open en ik knalde keihard met mijn hoofd tegen het glazen raam. Bril vloog door de lucht, ik tuimelde in een soort pirouette van het trapje. Gleed weg, maar kon een val voorkomen. Even was het zwart voor mijn ogen, bleef staan, personeel kwam aangerend. Riepen, sorry sorry closed at night sorry sorry. Zij brachten mij naar binnen, ik ben gaan zitten en water gedronken. Ik was er weer en ben naar mijn kamer gegaan. Mijn voorhoofd voelde beurs aan, zag nog geen ei komen, waarschijnlijk ontwikkelde zich een binnenei.. Neus stond nog recht, was wel gevoelig. Schouder voelde ook beurs aan. De trouwe volgers zullen niet verbaasd zijn. Tijdens mijn reizen overkomt mij soms wel eens iets. Avondeten overgeslagen, was misselijk en koppijn. Thee gezet en sandwich besteld. Met aspirientje naar bed. Volgende ochtend nog steeds koppijn, een heuveltje op voorhoofd en een heel stijf lijf. Het goot ook nog eens van de regen. Ik zag mijzelf in deze conditie geen 15 uur in een bonkende, schommelend trein zitten of liggen. Laptop open en alternatieven gezocht. Ik kon van Ivano Frankvck via Kiev naar Odessa vliegen. Totaal 3 uur met overstaptijd. Tussen beide steden is het 1 uur vliegen. Gelijk besloten te boeken voor de volgende dag. Jammer van mijn treinverlangen. Rust en wat meer comfort heeft nu prioriteit. Deze ochtend op bed gaan zitten, foto’s bekeken en geselecteerd. Begin gemaakt met mijn verhaal. Viel weer even in slaap. In de middag wat rondgezworven, ik voelde mij al wat beter. Wel blij met vooruitzicht niet 15 uur in de trein te hoeven doorbrengen. Daar nog te gammel voor. S’ avonds een enorme drukte voor het hotel, veel beveiliging en mannetjes die zenuwachtig heen en weer liepen. Ik hoorde dat vanavond een beroemde Engelse artist in de grote tent voor het hotel zal optreden. Ik was benieuwd wie dat zou zijn. In hotel gegeten en gaan rusten op de kamer. Ik hoorde gegil van meisjes, een soort Beatles gegil. Ik werd toch nieuwsgierig en ben naar buiten gegaan. De mensenmassa was nog verder uitgedijd. Helemaal achteraan gaan staan, ik kon inzoomen en zag J.Bernardt staan. Ging geen belletje rinkelen. Later via Google positieve reacties gelezen. Klonk inderdaad goed, publiek heel enthousiast. De lage bassen dreunden door mijn hoofd, ik besloot om weer naar binnen te gaan. Misschien had ik moeten blijven staan. Hadden die gekneusde hersentjes van mij weer in de goede stand kunnen trillen. Vroeg naar bed, morgen vliegen naar de zon in Odessa. Ik zag 28 graden en volop zon. Let the sun shine for me !! In volgend verslag het vervolg. So far so good.

Reizen is het onbegrijpelijke begrijpelijk krijgen of accepteren

Doe de gordijnen open. wordt begroet met een blauwe lucht. De zon klimt over de daken om deze dag te laten stralen. Op de achtergrond hoor ik het geluid van rammelende trams met af en toe een schel belgeluid. Ik ga ontbijten bij Celentano, een Italiaans restaurantje dat gelinieerd is aan het hotel. Prima ontbijt met vooral veel warme gerechten, Russische – en Oekraïense gasten zijn meesters in zoveel mogelijk eten op hun bord te krijgen. Het hotel ligt midden in het Unesco gedeelte van Lviv, ik stap de deur uit, zie genoeg uitdagingen om te gaan bezoeken en onderzoeken. In één van de oude trammetjes gestapt om een indruk te krijgen van de omgeving. Uitgestapt, richting bepaald hoe ik, langs veel kerken en andere gebouwen, orientatie punten zoeken om de weg terug te viden. Eerst weer een Russisch – orthodoxe kerk binnen gelopen, het interieur met veel goud en versierselen komt mij inmiddels bekend voor. Ook de altijd aanwezige biddende vrouwen. Oekraïners blijken een goedgelovig volk te zijn, in de tram en bus heeft iedereen het druk met slaan van kruisjes als een kerk wordt gepasseerd. Een indrukkend beeld wat mij bijblijft zag ik in de kerk. In het aangezicht van hun Heer Twee begroeten twee nonnen elkaar met een innige omhelzing. Ik verlaat de kerk, loop langs beelden met stoere mannen en een drakendoder. Ik wordt aangetrokken door een indrukwekkend gebouw, zie jonge mensen naar binnen gaan. Ik heb de eigenaardige gewoonte ook naar binnen te gaan. Daar weet mijn liefste lief alles van. Ik treed een statig gebouw binnen, grote brede trappen voor mij. Een meisje passeert mij op de trap, leest terwijl zij naar beneden loopt. Ik kom boven, doe een deur open en kom in een kleine gang. In de verte staat een groepje meisjes, ik loop naar ze toe en vraag wat dit voor gebouw is. Ik ben in de universiteit van Lviv. Ik sta een tijd met hen te praten, zij spreken allemaal goed Engels. Hebben net een tentamen gehad, anderen zitten op stille plekjes zich voor te bereiden. Ik ga verder loop stilletjes verder door wat gangetjes, af en toe gaat een deur open, ik zie studenten bij elkaar aan een tafel, aan het hoofd duidelijk een docent. Bekende taferelen. Ik verlaat het gebouw zonder dat iemand mij heeft gevraagd wat ik kwam doen. Kan trouwens in Nederland ook, loop naar binnen en niemand zal vragen wat je komt doen. Ik besluit om de gangbare tocht langs hoogtepunten te verlaten en loop het centrum uit. Ik kom in een wijkje met flatgebouwen. In deze blokken gebouwen, duidelijk communistische architectuur, zijn brede poorten waardoor je naar een binnenplaats gaat. De gebouwen zijn in een verpauperde staat, de straatbekleding vertoont vele gaten. Kinderen in rafelige kleding rennen langs en kijken even achterom. Ik loop door de poort en kom op een grote binnen plaats. De binnentuin is verwilderd, in een hoek staat een oude wip en schommel, zonder stoeltje. In de hoek van het van de binnenplaats staan prachtige bloemen te stralen. Een paar kleine goed onderhouden tuintjes geven deze omgeving een bijzondere kleur. Op een balkon staat een vrouw te praten met een andere vrouw 3 etages hoger. Ik maak foto’s van de tuintjes en met de ene vrouw op de achtergrond. Mijn aanwezigheid wordt niet gewaardeerd door de vrouwen. Ze maken mij iets duidelijk, weet niet wat, als ik mijn handen opsteek ten teken dat ik ze niet begrijp, begint een scheldkanonnade in het Oekraïens. Ik besluit om te vertrekken, loop richting van de poort, daar staan twee hele grote mannen mij op te wachten. Groot, zowel in de breedte als in de lengte en omvang. Zij gaan voor mij staan, opnieuw begrijp ik dat mijn aanwezigheid niet op prijs wordt gesteld. Wijzen naar mijn fototoestel en willen foto’s zien. Laat hen het zien, zij waren duidelijk teleurgesteld dat er niets te zien was. Ik had de foto’s namelijk met mijn IPhone gemaakt. Voordat zij op dat idee kwamen liep ik langs ze heen, nog wel even benauwd dat ik plotseling een paar enorme handen zou voelen die mij tegenhielden. Eenmaal op straat zette ik opgelucht een heel snelle pas in. Na 5 minuten heb ik mijn normale tempo weer aangenomen. Gaan koffiedrinken in één van de vele kleine koffietentjes, waar Lviv bekend om staat. Prima koffie, voor € 0.80. Kan Starbucks nog voorbeeld aan nemen. Achteraf bleek achter het woongebouw een overheidsgebouw te staan, waarvan de identiteit onbekend is. In de middag heb ik mij vooral gefocust op kunst op straat. Eenmaal de blik omgezet en kleine schoonheid kom ik overal tegen. Muurschilderingen, objecten, graffiti, posters opgeplakt en weer afgeschuurd. Mijn favoriet. Verder kleine pareltjes, uitgestalde kleding in bijzondere omgeving of een vrouw die voor mij loop in de kunstjurk. Zie foto’s met titel STReeTaRT. Aan het eind van de middag terug gelopen naar hotel, begonnen met mijn verhaal te schrijven en foto’s te selecteren. Tussendoor heerlijk gegeten bij buurman, moe en tevreden mijn bedje opgezocht. Volgende ochtend gewekt door enorm geraas, blijkt regen tegen de ramen te slaan, het leek wel of ik door een doucheraam stond te kijken. Snel naar weersverwachting gekeken, BALEN, hele dag regen. Gelijk in een versnelling teruggeschakeld. Gelezen wat ik kon gaan doen onder een storm- en regenachtig gesternte. Oude synagoge, stadhuis op marktplein en opera gebouw hebben mijn interesse. Na ontbijt een grote paraplu geregeld en op pad. Veel wachtende op de tram, daarna samengeperst in de tram. De lucht van vochtige jassen, ramen beslagen, klamme temperatuur is een omgeving waar ik mij zo snel mogelijk aan wil onttrekken. Twee haltes voor de synagoge uitgestapt en gaan lopen. Mistroostig weer, de synagoge blijkt in ruïneuze toestand. Ik hoop dat deze nog gerestaureerd gaat worden, vroeger en in potentie nog steeds een prachtig gebouw. Weer met gepaste tegenzin de tram in, snel weer uitgestapt en naar de opera gelopen. Prachtig gebouw, naar binnen gelopen, kijken of ik naar de zaal kan. Ik sta voor een loket, klein luikje gaat open er ik hoor een stem iets roepen. Ik zak omlaag, kijk door het luikje, daarachter zit een vrouw met aanzienlijke omvang. Ik wijs naar binnen, zij wijst naar bordje met en toegangsprijs. Voor € 0.50 mag ik naar binnen, naar de kleine zaal. De entree is prachtig, brede trappen met veel gebeeldhouwde ornamenten. Eenmaal boven loop ik door de kleine zaal die mij aan Versailles doet denken. Ik zie dat de gang naar de grote zaal met een rood koord is afgezet. Aangetrokken door prachtige muziek loop ik verder en zie een andere ingang waar het rode koord opzij gezet is. Ik daar langs, zie veel deuren in een halve cirkel toegang geven tot de zaal. Eén van de deuren is open . Ik sluip naar binnen en ga in de zaal zitten. Achterin de zaal nog een paar mensen die deze route ook hebben gevonden. Op posters buiten stond dat Don Giovanni opgevoerd gaat worden. Ik zit naar de repetitie te kijken. Ik ben gefascineerd door de passie van dirigent van het orkest, de choreograaf en ook de leider van het geheel. Zij onderbreken regelmatig zang en muziek door met veel intentie nieuwe aanwijzingen te geven. Met heel veel Italiaanse passie wordt door de spelers en zangers gewerkt om de opera tot een succes te maken. Ik heb daar 1.30 uur in verwondering en bewondering zitten kijken. Ik zal een kort stukje video plaatsen. Achter mij zaten mensen van het gezelschap die ook regelmatig commentaar gaven. Toen ik wegging, mijn duim opstak en symbolisch klapte, kreeg ik van één van de vrouwen handkussen toe geworpen. Nog nagenietend stap ik naar buiten, loop richting marktplein, zelfs onder de paraplu blijft het niet droog. Op straat gaat de handel gewoon door, vooral de kersen glanzen door het regenwater. Een vrouw blijft haar werk doen, zij schoont de straten op met een prachtige bezem. Schoenen doorweekt, natte broek, ik hou het voor gezien. Loop wel langs het stadhuis, kijk even onder de paraplu naar de architectuur, verder ga ik niet. Ik loop snel door. Besluit om terug naar hotel te gaan. Kleren uit getrokken, jogging broek aan, mij op bed genesteld, kop thee gezet en boek gaan lezen. Oh, wat kan dat heerlijk zijn. Uiteraard s’ avonds bij mijn favoriete Italiaan gaan eten. Kregen discussie over het al dan niet drinken van een pinot grigio bij kalfsvlees. Hij vond van niet, ik wel. Hem een stukje laten proeven en de wijn laten drinken. Hij was verrast, ik kreeg een glas wijn aangeboden, als compliment. S’ avonds ben ik mijn reistas weer inpakken, morgen naar Yaremche in de Karpaten. Ben benieuwd wat deze omgeving mij te bieden heeft aan schoonheid. Eerst naar dromenland. So far so good, van spannende momenten kan ik achteraf

Reizen is het onverstaanbare verstaanbaar krijgen

In fel groene en rode neonletters werden de vertrektijden weergegeven. Het bord verlichtte de enorme stationshal en gaf iedereen een bijzonder vreemd uiterlijk. Ik zoek de trein naar Lviv. Nummer zie ik staan, deze gaat naar ??????, wil ik daar naar toe ?? Ik loop naar een loket. Hi, geen begroeting maar betekent Nee in Oekraïens. De vrouw wijst naar een ander loket, daar niemand te zien. Twee mensen proberen mij te helpen, verwezen mij naar het loket waar ik net vandaan kwam. De vrouw liep mee en vertaalde het norse antwoord. Weer naar en ander loket, daar het gewenste antwoord. Trein vertrekt van Perron 2. Daar gewacht op de trein, in slakkengang komt de trein binnen, hoog op de wielen. Het valt mij op dat de mensen heel vriendelijk en behulpzaam zijn, met uitzondering van mensen die een positie bij een staatbedrijf hebben. Mijn gastvrouw, geen conductrice, neemt mijn kaartje en wijst mij met een kort dwingend gebaar mijn zitplaats. Neemt vervolgens mijn kaartje mee ? Ik zoek naar no 20, niet te vinden, de man die al aanwezig is pakt mijn kaartje en wijst naar boven, trekt een bed van de wand en mompelt waarschijnlijk dat dat mijn plek is. Ik heb een “sleeper” gekregen, ook al reis ik overdag. Gelukkig correspondeert deze ook met een zit plaats. Even later komen nog twee mannen binnen De zittende en nieuwkomers hebben alle drie een behoorlijk omvang, de coupé is daardoor rijkelijk gevuld. De man tegenover mij gaat breed uit zitten, zijn knieën komen in mijn gekoesterde vrije zone. Regelmatig hoor ik een zenuwachtig kuchje en gesnuif. Dit hou ik geen 6 uur vol. Op zoek gegaan naar alternatief, coupé naast mij zat een vrouw met een dochtertje en verder leeg. De gastvrouw kwam langs en ik vroeg of ik daar mocht zitten, zij gaat in conclaaf met de vrouw. Zij blijkt de hele coupé te hebben gereserveerd. Wat een slim idee voor die prijs ! Mijn gastvrouw wijst naar haar en loopt weg. In keurig Engels wordt mij gevraagd wat het probleem is. Ik schets de situatie. Zij vindt het prima dat ik daar kom zitten. Spullen gepakt, drie verbaasde mannen achtergelaten. De vrouw komt uit Rusland, far far East. Yakutsk ligt 2000 kilometer boven Vladivostok. Haar man bezit glastuinbouwbedrijf, zij is accountant. Gaat regelmatig op reis, nu 3 weken met haar dochtertje naar familie in Lviv. Zij is Oekraïense, hij een echte Rus, zei zij , met speciale ondertoon. Heeft heimwee naar Oekraïne, wil haar dochtertje haar geboorteplek laten zien. Zij was net terug van reis naar Japan, cherryblossom time. Wil verder veel reizen, wij hadden gelijk een onderwerp wat ons beide interesseerde. Gelukkig vielen regelmatig stille perioden. Ik had mij verheugd op het landschap dat aan mij voorbij zou trekken. Helaas, ik reed door een groen gordijn, bomen bomen en nog eens bomen. Af en toe werd het gordijn opengetrokken en verscheen een heuvelachtig groen landschap. Het meisje had een boekje met een vosje erop. Ik keek belangstellend, zij pakte het boekje, sloeg het open en begon in het Russisch mij voor te lezen. Haar moeders gaf een vertaling. Boek gepakt en gaan lezen. Later kwamen de tekeningen van haar zelf met steeds verschillende vosjes. Zij begon daar ook verhalen bij te vertellen. Haar moeder greep in, zij moest weer gaan slapen. Ik heb een boek gepakt en ben gaan lezen. Het ritmische geluid van de rijdende trein werd ineens verstoord door heftige regen die tegen de ramen kletterde. Trein mindere snelheid, lichtflitsen verlichtte de ramen, gaven wonderlijke taferelen door het druipende water en licht. Onweer barstte los, overdonderde knetterende herrie, lichtflitsen en kletterende regen. De trein begon op en neer te bonken, schommelde heftig naar beide kanten. Zijn dit nu vierkanten wielen zijn ?? Trein stond stil, de kleine meid sliep rustig door, moeder leek verontrust , ik begon een praatje over het weer in Nederland, ik hoopte ter afleiding. Half uur later zette de trein zich in beweging met gematigde snelheid. Ik mijmerde over mijn verblijf in Kiev, probeer de stad in woorden te vatten. Het is een dynamische, energieke stad. Een uitgebreid palet van grijze en okergele tinten van de gebouwen, de mensen geven kleur. Een mix van architectuur geeft de stad een eigenwijs karakter. Het mist echter een ziel. Ik vermoed dat dat komt door het vernietigen van het oude hart van de stad, de miljoenen doden tijdens de honger onder Stalin en de weggevoerde joden. De stad heeft zijn ziel verloren en is volgens mij nog steeds dolende. De hectiek in stad heeft iets van een vlucht voor die werkelijkheid. Meerdere gebombardeerde steden hebben dit proces doorgemaakt, b.v. Rotterdam. Met vertraging van een uur nadert de trein de bewoonde wereld. Weer even een ander beeld na 7 uur door een groen gordijn en lange tijd een douchegordijn. Passeren een klassiek seinwachtershuis, waar de seinwachter met pet en rode vlag in de hand zwaait naar de machinist. Weer duikt een beeld uit het verleden op, een foto van mijn opa die ook seinwachter was. Op een foto staat hij ook met zo’n pet en vlag. Het seinwachtershuisje stond in Haarlem, vlakbij de spoorbrug die hem een noodlottig einde heeft gebracht. Ik was 10 jaar toen hij verdronk, van de spoorbrug gevallen, verdronken door hartstilstand. Mijn broer en ik kwamen uit school. Liepen in de Slachthuisstraat en zagen mijn moeder aankomen fietsen. Blij verrast omdat zij jarig was. De boodschap kwam thuis. In mijn herinnering stond ik later tussen veel huilende mensen, ik vroeg mijn moeder of ik een taartje kreeg, uiteindelijk was zij jarig. Het geschommel van de trein die van spoor ging wisselen haalde mij weer in de realiteit. Inmiddels was er veel beweging in de trein, koffers worden in gangpad gezet. Ik kreeg mijn kaartje terug van mijn gastvrouw, zij vertelde dat ik in Lviv was aangekomen. Meer dan een uur vertraging, de avond was de dag binnengekomen. Afscheid genomen van mijn reisgezelschap, tekening gekregen van het meisje, e-mails uitgewisseld voor het geval zij naar Nederland komt, haar wens is om in voorjaar te gaan als de bloemen bloeien en ik als ik naar het einde van de wereld wil komen, zoals zij dat beschrijft. Het regende nog steeds, taxi genomen, had in het Oekraïens het adres van hotel staan. Een knikte maakte duidelijk dat hij het had begrepen. De weg had een bijzondere glans, het waren kasseien ofwel kinderkoppen, wat ik altijd een vreemde omschrijving vind. Hier hebben de taxichauffeurs ook de rijstijl van Senna aangemeten. Ik hoopte maar dat hij niet hard hoefde te remmen. In hotel hartelijk ontvangen, kreeg gelijk drinken aangeboden en vroegen of ik nog wilde eten. Ik was moe, had genoeg aan een broodje, daar kon voor gezorgd worden. Naar mijn kamer, omgekleed, broodje gegeten en nog een glas wijn gedronken. Weer naar dromenland, kijk uit naar morgen. So far so good. Ik reis en geniet.

Reizen in verwondering, verlangen en nostalgie

In mijn dromen reis ik verder , naar onbekende bestemmingen. Ervaringen en beelden worden verwerkt, vinden een opslagplek in mijn eigen brein. Vandaag een gerichte ontdekkingstocht door Kiev. Eerst langs bekende plekjes, hoewel ontdekken ook kijken met andere instelling en ogen is. Uit hotel rechtsaf naar metrohalte Universiteit. Hetzelfde ritueel, er is één groot verschil. Een enorme mensenmassa wringt zich naar beneden, als sardines in een blik in de metro samengeperst. Het is maandag, iedereen is onderweg naar zijn/haar werk. In deze drukte ligt een kindje in volledige ontspannen overgave op de borst van haar moeder te slapen. Een ontroerend beeld midden in deze hectiek. Het is bekend beeld, mijn dochters konden ook zo mooi diep slapen, maakte niet uit waar en wanneer. Ik kijk nog even naar die kleine in de metro, hoe zal haar leven er over 40 jaar uitzien, welke veranderingen gaat zij nog meemaken, zal zij het leven gaan leven zoals zij dat zelf heeft gewild. Ik gun het haar van harte en stilletjes wens ik dat haar toe. Over 40 jaar, die tijd zal ik niet meemaken, hoewel realistisch toch een vreemd idee. Wie weet wat voor reis ik dan aan het maken ben! Twee haltes voor mijn bestemming, de St Sofia kathedraal en st Michael klooster, ben ik uitgestapt.. k hou van het straatleven en het leven in de gebouwen, die mij met pracht en praal tegemoet komen. De schoonheid van de kathedralen, kerken en andere historisch gebouwen zijn de bewondering en verwondering waard. Het is een mengeling van Russisch-Orthodox, Grieks-Orthodox en barokarchitectuur. Vaak zijn de gebouwen gerestaureerd, tijdens de communistische periode in het land heeft de verpaupering van kathedralen en kerken toegeslagen. Daar kwam communistische architectuur voor terug, mooi van lelijkheid. Pas sinds 1980 is begon de wederopbouw en restauratie. Ik geniet vooral van het leven dat zich in deze gebouwen afspeelt. Mensen die kaarsjes branden, vrouw biddende vrouwen, arme zwervende mensen en kinderen die het als een speelplaats beschouwen. In hoekjes heeft geestelijke een luisterend oor voor hen die hun hart willen luchten. Inrichting binnen is vooral in veel goud, de uitbundigheid en decoratie moeten mensen imponeren. Dat is succesvol. Overweldigende indrukken tijdens mijn tocht, dit zal ik vooral in beeld laten zien. Ik verlang naar een rustige plek, zoek het park weer op. Loop daar doorheen, geniet weer van de natuur, schoonheid in zichzelf. Ik besluit om naar de rivier de Dnjepr te gaan om daar een terrasje te zoeken voor de lunch. Met de funiculaire naar beneden, een getrapt tandrad voertuig, zie foto. Uiteindelijk besloten om een broodje te kopen, flesje water mee en naar een stille plek aan de oever van de rivier gegaan. Mijmeringen komen dan vanzelf, de ogen half gesloten, starend naar de glinstering op het stromende water. Ineens een beeld van Frankrijk bij een camping van Hans zijn broer. Ik was daar samen met Hans en zijn moeder in een huisje aan het water. Daar stroomde de rivier langs, veel mijmeringen en overpeinzingen zijn met de stroom meegegaan. Ik kruis mijn vingers, staar over het water, hoop dat er een goede uitslag gaat komen voor Hans. Hoopvolle kaarsjes zijn al gebrand. Dit is ook realiteit, op onze leeftijd komen de ongemakken binnen geslopen. Als wij samen met de andere mannen zijn, inmiddels traditie, dan worden in het eerste uur de ongemakken in het leven doorgenomen. In alle ernst met veel humor. Motto, ook met ongemakken kan van het leven worden genoten, accepteer de ongemakken, leef het leven en blijf genieten ! De stilte wordt verstoord door een joelende klas schoolkinderen. Krijgen Franse les, althans dat denk ik. Juf gooit steeds een bal weg, één van de kinderen rent om de bal te halen en de anderen tellen in het Frans. De kinderen komen niet verder van un tot onze/douze, dan is de bal weer terug. Steeds rent een ander kind en zij blijven tellen. Leuke manier om een taal te leren. Ik ga verder, nog wel in de cadans van het tellen, onbewust tel ik steeds mee. Met de metro terug, een stroom van mensen zakt af naar de diepe krochten, slingeren zich door de gangen en zijn in de metro bijna op elkaar gestapeld. Blijf bij de deuren staan om zo snel mogelijk uit deze mensenmassa te komen. Deuren open en opgelucht ging ik omhoog, ik snak naar buitenlucht, 10 minuten kan lang duren. In hotel ben ik gaan schrijven en foto’s selecteren. Kijk ook of er reacties zijn, altijd blij als deze er zijn. Ik bleef in het hotel eten, prima eten voor een business hotel (altijd goedkoop in weekend). Ik word omringd door veel talen. Tegenover mij zitten twee dames, een man voor hen. ik vermoed uit India. De ene vrouw heeft een zeer laag uitgesneden jurk aan, doet mij denken aan een klassieke onderjurk van zacht satijnen stof. Het licht van een spotje schijnt op haar uitbundige, roomwitte boezem. Zij spreekt enkele woordjes Engels, hij praat aan één stuk door. Door zijn hoofdbewegingen moest ik aan India denken. Af en toe gaat de hand van de vrouw naar de man, zij buigt zich dan voorover om haar boezem in volle glorie aan de man te tonen. Ik ben gefascineerd door dit spel. De man kijkt gebiologeerd, niet naar haar ogen, die heel mooi amandelkleurig zijn. Langzaam wiegt zij heen en weer, daarmee nog meer aandacht vragen voor haar uitstalling. De man schuift heen en weer, de vrouw staat op, pakt de man bij de hand en zegt “come love”, dit met een slobberig Oekraïens accent. De man gaat mee, zij lopen naar de lift, zij strijkt over zijn rug, hij kijkt nog steeds naar haar boezem, die door de warmte glinstert in het licht van de lift. Deur dicht, einde voorstelling. Volgende morgen nog wel gekeken of zij er nog was ! Niet gezien. Ik neem nog een lokaal biertje en ga zelf ook naar boven. Hoop niet dat het stelletje een kamer naast mij heeft. Ga mijn koffer pakken, morgen de trein naar Lviv. Ik verheug mij. So far so good. Blijf met mij genieten van de reis.

Reizen maakt soms sprakeloos, daarna komt het verhaal.

Ik heb een geheel eigen manier van wandelen door een stad, het is een intuïtief zwerven. Ik ga op pad, volg een bord met Slavische letters die richting centrum aangeven, at weet ik nog wel te ontleden. Het is stil op straat, duidelijk een rustdag, geruisloos ga ik op in deze stad. Naarmate ik het centrum nader domineren de gebouwen van communistische architectuur. Bombastisch, in de gevels uitgehouwen afbeeldingen met heldhaftige taferelen uit het verleden. De weg loopt langzaam naar beneden, Kiev is gebouwd op een aantal heuvels en de beentjes weten daar inmiddels alles van. Ineens doemt een enorme boulevard op, geen verkeer en een aantal oude Russische auto’s staan daar geparkeerd. Blijkt dat het een uitgaanspromenade is in he weekend , waar veel activiteiten worden gehouden. Ik word gepasseerd door een bont gekleurd stelletje. Ik schat in en spreekt hen in het Engels aan. Verrast kijken zij mij aan, ik vraag waarom zij van top tot teen gekleurd zijn. Komen terug van een “Colour Run”, dan is een run waar iedereen allerlei gekleurde poeder over zich heen krijgt. Zelfs de bril van het meisje is bont gekleurd. Dit is een foto waard, uiteraard even vragen en enthousiast gaan zij poseren. De jongen vraagt mijn camera, ik twijfel maar besluit om hem uit handen te geven, ongemakkelijk voor mij, ik maak liever foto’s. Wij lopen verder. praten over reizen en hun studie aan de universiteit. Willen graag de wereld in, maar eerst studeren. Wij wisselen nog email adressen voor de foto’s en gaan daarna onze eigen weg. Verderop komt een grote groep mensen met vlaggen en spandoeken mij tegemoet . Onduidelijk voor wat of wie deze optocht is bedoeld. Na 10 minuten kom ik weer bij een groep, ik denk 200 wachtende mensen, allemaal met een Jack Russel hond bij zich. Sommige van de honden waren potsierlijk aangekleed. Eén arme hond had het uiterlijk van een grote spin. Muziek voorop en daar ging de stoet, het gekef van al die honden vulde de eerst zo aangename stilte op deze mooie ochtend. Waarvoor en waartoe werd mij ook deze keer niet duidelijk. De temperatuur was inmiddels oplopen naar 30 graden, ik besloot op een terrasje een biertje te gaan drinken. Op de menukaart staan onbegrijpelijk woorden, door ervaring weet ik inmiddels waar ik eten en drinken kan vinden. Ik probeer het soms met woorden in Russisch, maar dat is geen succes. Aanwijzen lukt altijd en krijg ik wat ik wilde hebben. Ik zit vooraan op het terras, een kromme oude vrouw met verschoten kleren, hoofddoek en afgedragen hoge schoenen kijkt naar mij. Ik groet haar met een handgebaar, even is er contact, zij besluit om door te schuifelen. Kijk nog een keer achterom, staat stil en gaat verder. Het contrast tussen jong en oud is levendig groot. Jonge mensen kijken ontvankelijk de wereld in, dynamisch vol energie, soms uitdagend, altijd in contact. Bijna alle jongeren hebben een mobiele telefoon, minder dominant in gebruik, in cafés en restaurant hebben zij contact met elkaar, het leven moet besproken worden. De ouderen lijken gebukt te gaan onder de herinneringen en ervaringen uit hun verleden, zij zien er getekend uit door het zware leven dat zij hebben gehad. Zij kijken met enige achterdocht de wereld in. Contact is er niet zomaar, vertrouwen moet gewonnen worden. Ook bij de jongeren komt het contact wel via mij, zelf contact maken doen zij niet, je voelt een zekere ingetogenheid. Zodra deze ingetogen schroom wegvalt, ontstaat een hartelijke ontmoeting, soms in het Engels bij jongeren, bij de ouderen gaat het altijd met gebaren gepaard. Een vereelte hand van een oude vrouw op mijn arm met melancholie in haar ogen zegt vaak meer dan heel veel woorden.

In kleding is er soms een overeenkomst tussen jong en oud, de bloemetjes jurk, bij ouderen gesloten en lang, bij jongeren uitdagend kort. Ineens verschijnt er voor mij een rode dubbeldekker, de Hop on Hop off bus heeft ook zijn entree in Kiev gemaakt. Een prima manier om in korte tijd de belangrijkste bezienswaardigheden van een stad te zien is er . Ik ga mee, ga naar boven naar het open gedeelte. De hitte valt gelijk boven op mij, het achterste deel is nog overkapt, ik besluit om daar te gaan zitten. Daar zaten 4 mensen druk articulerend met elkaar te praten, ik dacht Hebreeuws te herkennen, blijkt later ook zo te zijn, komen uit Israël. Golda Meir, de moeder van de staat Israël is in Kiev geboren en getogen. Kiev had een grote Joodse gemeenschap, helaas tijdens de 2^de wereldoorlog volledig weggevaagd. Van de stad zelf is 40% van het oude Kiev vernietigd in die periode. De bus start, ik loop naar voren, kan ik beter fotograferen. De rit duurde 90 minuten en ik heb onderweg aantekeningen gemaakt voor plekken die in morgen wil gaan bezoeken. Van Hop on Hop off was geen sprake, de bus stopte maar 2 keer van de 10 punten die op de map stonden vermeld. Eenmaal terug besloot ik om met de Metro terug te gaan naar halte University, vlakbij mijn hotel. Ik had al gelezen dat afdalen naar de Metro een aparte belevenis zou zijn. Eerst een kaartje kopen, bleek een plastic munt te zijn. Deze in de daarvoor bestemde gleuf gedaan, poortje open en uitzoeken welke lijn in welke richting ik moest hebben. Gelukkig staan de aanduidingen onder het Oekraïens het in Engels vermeld. Met de roltrap naar beneden en inderdaad wat een sensatie. Het einde van de roltrap was niet te zien en na een overstap volgde weer zo’n lange roltrap naar beneden. Het duurde totaal 10 minuten om bij de perrons aan te komen. Daar begon een speurtocht naar het juiste perron, hier ontbreekt de ondertiteling. Met hulp van omstanders ging ik naar het juiste perron, de metro kwam snel, prima wagons, ruim met veel zitplaatsen. Bij mijn halte aangekomen begon nu de stijging met roltrappen, weer 10 minuten. Ik blijf het en apart idee vinden om zo diep onder de grond te zijn. Moet ik niet te lang over nadenken, anders slaat de benauwenis toe. Boven kwam ik langs een restaurant en besloot te gaan eten. Daarna naar het hotel, sociale media en mail, informatie over Kiev op internet gezocht. Morgen heb ik goed voorbereid, ik heb nog maar één dag, dan treinreis naar Lviv. So far so good blij met vandaag en verheug mij op morgen. Phoooee, wel een lang verhaal geworden

HETLEVEN IS EEN REIS, NIET EEN BESTEMMING

De diversiteit van groene tinten in het landschap glijden langzaam onder mij mee. Een grote rivier wordt zichtbaar, zover het oog reikt meandert deze door het landschap. De contouren van Kiev worden zichtbaar en nemen stedelijke vormen aan. Prepair for landing klinkt uit de speakers, de sterwardessen en purser rijgen zich in hun speciale veiligheidsriemen. Het vliegtuig kust de grond, zo zacht eindigt de landing op Oekraïense grond. Ik haal mijn trouwe reisgenoot van de band, ga langs de douane, krijg een glimlach en stempel van een strak vriendelijk vrouw. Buiten staat een grote, breedgeschouderde man te wachten een bordje in zijn hand met mijn naam. Ik begroet hem, NO English was zijn snedige antwoord, NO Oekraïens was mijn vriendelijk getinte antwoord, die ik begeleide met een mimische act. Een zuinig lachje was de enig zichtbare reactie. Tijdens de rit van 40 minuten naar mijn slaapplek was het stil, heel stil. Met enige verbazing zag ik dat de weg in prima staat was, 5 banen naast elkaar. Ik had andere aannames (vooroordelen), weet niet waarom, maar rekende op slecht onderhouden wegen. Dit deels gebaseerd op eerdere reizen door het Oostblok. Later worden ook andere vooroordelen uit mijn geheugen gewist en hebben plaatsgemaakt voor een wonderschone realistische kijk op het land. Aangekomen, reistas neergezet en naar buiten gegaan om de stad te verkennen. Ik zie even verderop een bushalte en wacht daar. Een oude man met schrale baard komt sloffend op zijn blauwe afgetrapte crocs aangelopen. Ging naast mij zitten, mompelde iets onverstaanbaars en gevolgd door een brede lach, die zijn enige twee bruine tanden lieten verschijnen. Wees naar de trolleybus die aankwam en gebaarde dat ik daar mee moest. Ingestapt, begroet door een streng ogende conductrice van vergevorderde leeftijd. Het verkregen kaartje ( € 0,12) moest ik in ponsapparaat doen, die aan een paal in bus hing. Een harde klap zorgde voor een gaatje in mijn kaartje en ik kon met een gerust hart mijn busreis vervolgen. De bus reed langs een park, achteraf blijkt dat Kiev bezaait is met prachtige parken. Ik stapte uit, liep een tijdje door het park, snoof de geuren van bloeiende rozen en genoot van het zonlicht dat door het bladerdak een mooie schakering van licht en schaduw gaf. Overal zaten mensen op het gras, eten en drinken meegenomen. Hier en daar spelende kinderen, verliefde stelletjes die in innige omhelzingen in elkaar opgingen en geen oog hadden voor de wereld buiten hen. Ik liep verder, kwam op een open plaats waar allemaal mannen van een zekere leeftijd op stoelen zaten aan stenen tafels. Aan de sommige tafels werd gekaard en aan andere schaak gespeeld. Ik bleef bij het schaakspel even staan, een stoel werd aangeschoven en ik moest gaan zitten. Even later kwam een man mij uitnodigen voor een spelletje schaak. Ik liep met hem mee, ging zitten aan het bord waar de stukken klaar stonden om gezet te worden. De man toonde mij een biljet van 200 UAH en wees dat ik dat moest inzetten. Ik had geen zin in een gokspel, stond op en maakte hem duidelijk dat ik daar ging zin in had. Teleurgesteld keek de man mij aan, haalde zijn schouders op en liep weg. Bleek dat er overal voor geld werd gespeeld, niet zichtbaar maar wel voorwaarde om te mogen spelen. Toen ik voorbij de tafels liep, zwaaiden de andere mannen naar mij, duim omhoog ten teken dat ik het goed had gedaan. Even verderop hoorde ik klanken van een piano. Een jongen zat voor een typisch communistisch standbeeld op een elektronisch piano te spelen. Er stonden veel mensen te luisteren, hij speelde zowel klassiek als popmuziek. Ik ben doorgelopen en hoorde verderop weer klanken van salsa muziek. Ik kwam dichterbij en zag een stel op een podium dansen, terwijl zij met een microfoon aanwijzingen gaf aan een gemêleerde groep mensen die allemaal aan het dansen waren. De vrolijke energie werkte aanstekelijk, ook de toeschouwers stonden mee te wiegen op de maat van de muziek. Ik was overrompeld door alle indrukken in deze korte tijd. Ik genoot, voelde mij blij en opgetogen, wat een leuke mensen en saamhorigheid. Ik zocht een terrasje op om onder het genot van een glas bier de eerste indrukken een plek te geven. Daarna terug en vlakbij een klein restaurantje ontdekt en daar de Borsch met brood gegeten. Het de vermaarde bietensoep met bonen, knoflook en stukjes rundvlees. Lang geleden heb ik Borsch voor het eerst verorberd in Polen. Mijn dochters kunnen het woord niet eens horen, zij griezelen nog steeds. Toentertijd was de soep rijkelijk gevuld met allerlei ingewanden !! Deze was prima! Ik was voldaan, vanmorgen nog in Bergen en nu een hoofd vol met nieuwe indrukken en ervaringen. Op bed gaan liggen mijmeren, mijn lief heb ik gebeld en met haar verklaarde liefde gaan slapen. So far so good, komende twee dagen Kiev verder ontdekken en verkennen. Ik neem jullie weer mee. Ik geniet weer in Oekraïne en ik hoop dat je meegeniet.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo medereizigers,

De lange stok met rode dopje van meester Verkruijse tikte op de landkaart naar een rode stip aan de Zwarte Zee. Odessa, een naam die tot mijn verbeelding sprak. Meerdere namen van steden die mijn verbeelding hebben geprikkeld. Timboektoe, Shanghai, Himalaya, Spitsbergen en uiteraard de lokkende namen van veel landen. Ik heb mij weer eens laten verleiden door één van die lokkende namen. Odessa !Ik ga weer op reis. Deze keer vlieg ik naar Kiev in Oekraïne. Daar begint mijn treinreis door dit prachtige land. Ik heb mij georiënteerd dop het westen en zuiden van Oekraïne. Het oosten is, voelt voor mij nog steeds niet veilig genoeg om naar toe te reizen. Inmiddels is daar een Russische overheersing en zijn er nog regelmatige schermutselingen, helaas komen daar altijd wapens aan te pas. Ook de Krim is niet van toepassing, dit stuit mij tegen de borst om daar nu naar toe te reizen. De eerste dagen begin ga ik zwerven door Kiev, sfeer proeven, geuren opsnuiven en speuren naar schoonheid in deze stad. Ik vervolg de reis met de trein naar het Oosten, een stad die mij is aangeraden heet Lviv. Schijnt een prachtige stad te zijn. Vervolgens met de trein naar de Karpaten, ook een lokkende roep uit het verleden. Daarna is nog ongewis, door Moldavië of via andere route. Ik laat mij ter plekke informeren naar de mogelijkheden. waarbij tijd wel een rol zal spelen. Ik eindig in Odessa, daar is genoeg te zien en te beleven voor een aantal dagen. Dan nog met de trein terug naar Kiev om vervolgens weer naar mijn lief in Bergen te vliegen. Ik heb gekozen om overdag met de trein te reizen, geniet dan meer van het landschap en contacten met lokale medepassagiers.

Vanaf 8 juni a.s. zul weer regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Je staat in mijn email adressenboek voor volgen van resimee. Als je geen bericht van mij wil ontvangen, laat mij dat ik een berichtje weten.

Lees je mijn verhalen via sociale media en wil je een bericht van mij via je mail, meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Tenslotte, ik vind het heel fijn als je af en toe eens een berichtje achter laat !

Leuk dat je met me meereist!

Mijn motto is nog steeds : Leef het Leven, GENIET !

Groetjes,

Bert